Φωτογραφίες του Cartier-Bresson από τη Λακωνία, την Πελοπόννησο, και όχι μόνο

Μερικές από τις λιγότερο γνωστές φωτογραφίες που τράβηξε  το 1953 και το 1961 στην Ελλάδα ο Henri Cartier-Bresson, κορυφαίος φωτογράφος του 20ου αιώνα.

Λακωνία, ο παπάς και το παπαδοπαίδι, 1961

(Είναι εκπληκτικό ότι ο φίλος Κώστας Τζανέτος εντόπισε όχι μόνο την τοποθεσία που ο Cartier-Bresson τράβηξε αυτή τη φωτογραφία -στους Βουτιάνους, στο δρόμο Τρίπολης-Σπάρτης- αλλά και τα πρόσωπα του εικονίζονται και την ακριβή ημερομηνία: «Το πρωί της  20^ης  Iουλίου 1961 ο Παπαγιάννης Τζαννέτος (1891-1994), εφημέριος Βουτιάνων και συνταξιούχος δάσκαλος αυτήν την περίοδο  μαζί με τον εγγονό του Γιάννη κατευθύνονται στο ξωκκλήσι του προφήτη Ηλία. Στην στροφή του καφενείου του Γιάτρα συναντούν την Ελένη Γιάτρα (1922-1981) και συνομιλούν». (Από ανάρτηση του πολύ ωραίου  ιστολογίου Βουτιάνοι –Οινούντος Λακωνίας, όπου μπορείτε να δείτε και μια φωτογραφία του ίδιου ακριβώς σημείου σήμερα.)

Η κεντρική πλατεία της Σπάρτης το 1953

(Η φωτογραφία είναι δημοσιευμένη στο βιβλίο των Jeanne και Georges Roux, Grèce, Παρίσι 1957)

Στο δρόμο μεταξύ Τρίπολης και Σπάρτης, 1953

Ο Αλμπέρ Καμύ για το πέρασμά του από τη Σπάρτη το 1955

Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1913 στην, γαλλική τότε, Αλγερία. Την Άνοιξη του 1955 έκανε ένα ταξίδι στην Ελλάδα. Στα Τετράδιά του περιγράφει και την διαδρομή του από το Ναύπλιο στη Σπάρτη :

φωτογραφία του Antoine Bon

«Πρωινή αναχώρηση για τη Σπάρτη, κάτω από έναν φοβερό ήλιο. Πλατιές κοιλάδες, κάθε μια ένα βασίλειο από ελιές και υπερήφανα κυπαρίσσια, άγονα βουνά, αραιά και που ένα χωριό, η Ελλάδα εδώ είναι έρημη. Μόνο τα πρόβατα, βαμμένα ροζ, πράσινα και κόκκινα, την διασχίζουν. Μέσα στην πεδιάδα του Ευρώτα, η Σπάρτη κάτω από τον χιονισμένο Ταΰγετο απλώνει τους πορτοκαλεώνες της, το δυνατό άρωμα των οποίων δεν μας αφήνει πια. Στον ερειπωμένο Μυστρά πτήσεις από περιστέρια. Ένα γαλήνιο μοναστήρι με ασβεστωμένους τοίχους, ανοίγει στην πελώρια πεδιάδα της Λακωνίας, όπου οι ελιές, ωραία στρογγυλεμένες, ξεχωρίζοντας η μία απ’την άλλη, ριγούν κάτω από έναν αδυσώπητο ήλιο.»